-නර්ථනය-
පරිණාමය දිහා බලනකොට නැටුමේ ඉතිහාසය සංගීතයටත් වඩා එහාට යනවලු. කොටින්ම වචන පාවිච්චි කරන්නත් කලින්, මානවයා අදහස් හුවමාරුවට පාවිච්චි කරපු අංග චලන තමා පස්සෙ කාලෙක සංගීතයත් එක්ක එකතුවෙලා නැටුම් විදිහට හැඳින්වෙන්න පටන් ගත්තයි කියන්නෙ. එහෙනම් එතකොට මිනිස්සු නැටුවෙ අදහස් ප්‍රකාශ කරන්න. දුකක්, සතුටක් ආවම බිම පෙරළි පෙරළි හයියෙන් අඬන්න, හිනාවෙන්න ඇති. ඕකනෙ ඔය කියන්නෙ. ඒත් ප්‍රශ්නෙ තමා, ඔය විදිහට පටන් ගත්ත නැටුමට අද මොකද වෙලා තියෙන්නෙ කියන එක. මිනිස්සු අවුරුදු ලක්ෂ ගාණක් පුරුදු කරපු ඒ භාෂාව පහුගිය අවුරුදු දෙතුන්සීය ඇතුලත වෙනස් වෙලා, විනාස වෙලා.
අද හැමෝම නටන්නෙ වගකීමක් ඉටුකරන්න. කෙනෙක් තව කෙනෙක්ට දෙනවා වගකීමක්, ඔයා මේ සිංදුවට, මෙච්චර වෙලාවක්, මෙන්න මේ කට්ටිය ඉස්සරහ නටන්න ඕන. එහෙම නැත්තං, අහවල් දවසෙ අහවල් තැන තරඟයක් තියෙනව, ඔයා ඒකෙදි නටල දිනන්න ඕන. ඊට පස්සෙ වගකීම බාරගත්ත කෙනා කරන්නෙ පණ දාගෙන එකම දේ කරන්න පුරුදුවෙන එක.
හිපොප් වගේ බටහිර ක්‍රම වල මට හිතෙන විදියට පොඩි නිදහසක් තියෙනව අදහස් ප්‍රකාශනයට. හැබැයි ඒවත් එකම රාමුවකට කොටුවෙලා. අනික, බලන් ඉන්න කෙනාගෙ වින්දනයට වැඩිය ශිල්පියා කල්පනා කරන්නෙ, තමන්ට පුළුවන් කියල පෙන්නන්නෙ කොහොමද කියන එක.
ලංකාවෙ උඩරට, පහතරට නැටුම් ගත්තොත්, ඒවයෙ සංස්කෘතික වටිනාකමක් තියෙනවා තමයි. ඒ නැටුම් වලින් ලංකාවෙ අතීත ආර්ථික, සමාජීය ලක්ෂණ හෙළිවෙනවා තමයි. හැබැයි මිනිසා නැටුම ආරම්භ කරපු හේතුවට සාධාරණයක් ඔය නැටුම් ක්‍රම වලින් ඉෂ්ඨ වෙනවද? මං නං හිතන්නෙ, "නෑ". මං වැරදි නං වැරැද්ද පෙන්නන්න. නටන කෙනාට ව්‍යායාමයකුයි, බලන කෙනාට ශෘංගාර රසයයි මිසක් ඊට වඩා දෙයක් ඔය නැටුම් වල මං දකින්නෙ නෑ.
නැටුම් හොඳ නෑ කියල නෙමේ මේ කියන්න හදන්නෙ. මට නිකං හිතෙන දේ ලිව්වා විතරයි.
No comments:
Post a Comment