එයාව මට හම්බ වෙන්නෙ ගොඩක් වෙලාවට බස් එකේදි. සමහර වෙලාවට පාරෙ ඇවිදගෙන යද්දි. කැන්ටිමේදිත් නැතුවම නෙමේ. මං හිතන් ඉන්න කෙනාමයි එයා. ගොඩක් වෙලාවට තළෙළුයි, කලාතුරකින් සුදුයි. හරියටම මගෙ හිතේ තියෙන රූපෙම දෙයියො මවල දීලා වගේ. වයසත් අවුලක් නෑ. අවුරුදු දාසයක දාහතක විතර පෙනුමක් තමා තියෙන්නෙ. එයාම තමා මුලින්ම කතා කරන්නෙත්. අපි යාළු වෙලා ගොඩාක් කාලයක් ගතවෙන්නෙත් නෑ. මට තේරෙනවා එයා තමා කෙනා කියල. හැමදාම මං බලාපොරොත්තුවෙන් හිටපු ගතිගුණමයි ඒ. අපි කොච්චර තැන්වල යනවද. එයයි මමයි. හැමදාම කොහේහරි පන්සලක, එහෙම නැත්තං මුහුදු වෙරළක. සමහර දවස් වලට එයා එනවා අපේ ගෙදර. සමහර වෙලාවට මං යනවා එයාගෙ ගෙදර. එයාගෙ අම්මත් සුජීව ප්‍රසන්න ආරච්චිගෙ කතාවල වගේ හරිම හොඳයි. ඒත් ඒ කතාවල වගේ අපි අවාසනාවන්ත නෑ. දුෂ්ඨයෙක් නෑ අපේ කතාවෙ.
අපි බඳින්නෙ අපේම ගෙදර. අපේ කියන්නෙ එයාගෙයි මගෙයි ගෙදර. හොටෙල් නෑ, නුවරඑළි නෑ.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
අවුරුදු ගාණකට පස්සෙ අපිට ළමයිත් ඉන්නවා. ජීවත් වෙන්නෙ මේකට නේද කියල හිතෙන්නෙ එතකොට. ඒත් උන් හොඳට ඉගෙනගන්නවද කියල මට කවදාවත් දැනගන්න ලැබෙන්නෙ නෑ. තිත් පේළිය ඉවර වෙන්නෙ එයා බස් එකෙන් බහින්න ළං වුණාම. දරුවන්ට හොඳ තැනකට යන්න තරම් කාලයක් නෑ එතකොට.
"වෙන්වීම දුකක් වෙන්නෙ සාමාන්‍ය මිනිස්සුන්ට. අටලෝ දහමෙන් සැලෙන එකෙක් නෙමේ මං". එයාව පාර අයිනෙ තනි කරලා බස් එක ඉස්සරහට යද්දි, එහෙම නැත්තං එයා වෙන කොල්ලෙක්ගෙ අතින් අල්ලගද්දි, මං හිත හදාගන්නෙ එහෙම හිතලා.
No comments:
Post a Comment