අවාසනාව

මේ එකෝමත් එක කාලෙක, මීට අවුරුදු දෙකකට විතර කලින් මට හම්බ වෙච්ච කෙල්ලෙකුගෙ කතාවක්. කෙල්ල අනූපහේ. ගෙවල් සීතල කඳුකරේ. මෙයා ඉපදුන ගමන් අම්මා තාත්තත් එක්ක තරහවෙලා අම්මගෙ අම්මලැයි දිහා ගිහින්. මෙයාව බලාගෙන තියෙන්නෙ අනිත් ආච්චිලු. ඒ පිටිකිරි දීලලු. එයාට මව්කිරි දුන්නෙ නැති තරහට එයා අදටත් කියන්නෙ කවදාවත් අම්මට සලකන්නෙ නැහැ කියලා. මෙයාව ආච්චි ගාවට ගත්තට පස්සෙ අම්මා ආයිත් තාත්තා ගාවට ඇවිත්. ඒත් කෙල්ලව අරගෙන නැහැ. හේතුව ඉතිං දෙයියො තමා දන්නෙ. කෙල්ල O/L කරන කොට ආච්චි අසනීප වෙලා. එතකොට හැමෝම කියන්න ගත්තලු මේකිට උගන්නන්න ගිහින් තමා මෙහෙම උනේ කියලා. කෙල්ලට ඒකට මාර අවුල්. කොහොම හරි O/L ඉවර වෙලා, A/L කරන්න මෙයා පට්ට ආසාවෙන් ලු හිටියෙ. කොහොමහරි එයාගෙ අනාගතේ හදාගන්න එක තමා එයාගෙ බලාපොරොත්තුව වෙලා තියෙන්නෙ. ඒත් තාත්තා කිව්වලු A/L කරන්න එපා කියලා. ආච්චිත් ලෙඩගානෙ නිසා කෙල්ල අසරණයි. ඊට පස්සෙ කෙල්ලව කොළඹ වත්තක ඉන්න තාත්තගෙ අක්කගෙ ගෙදර නවත්තලා.

එහෙ ඉඳන් කෙල්ල ඒ ළඟ වැඩපළක වැඩට ගියා. ඒ කාලෙදි තමා අපි හම්බවුණෙත්, ඒ වගේම එයා මට ඔය කතාව කිව්වෙත්. එයා ඉපදුනාට පස්සෙ තව නංගි කෙනෙකුයි මල්ලිලා දෙන්නෙකුයි හම්බුනාලු. එයාල කිසිම අවුලක් නැතුව අම්මා ගාවලු හිටියෙ. ළඟදි අම්මා රට ගිහින්. දැං නංගි O/L ඉවරයිලු. තාත්තා දැන් කියනවලු පවුලෙ එකෙක් හරි ඉගෙනගන්න ඕන කියලා. ඒ නිසා බලෙන්ම නංගිට A/L කරවනවලු. මෙයා කියන්නෙ, නංගි ඉගෙන ගන්න ආසාවක් නැති චරිතයක් කියලා. එයාට බලෙන්ලු උගන්නන්නෙ. මෙයා අඬ අඬ අහන්නෙ ඇයි එයාට ඉගෙන ගන්න නොදී නංගිට බලෙන් උගන්නන්නෙ කියලා. ළඟදි ඉඳන් තාත්තා මෙයාට ගෙදර එන්න කියනවලු. නැන්දට කියලා තියෙනවලු ආපහු කෙල්ලව එවන්නෙ නැහැ කියලා. කෙල්ල කියන විදියට දැං එයාව අනිත් තුන්දෙනාගෙ වැඩකාරකමට ගන්නලු එන්න කියන්නෙ.

මට කරන්න දෙයක් තිබ්බෙ නෑ, අහන් ඉන්න එක ඇරෙන්න. මං මොනා කරන්නද? ඒක එයාගෙ අවාසනාවට වුණ දෙයක්. එයාගෙ අනාගතය විනාශ කළේ සමාජය (එයා හෙව්වෙ ගෙදරින් නොලැබුණ ආදරේ). ඒකට ඉතින් කරන්න දෙයක් නෑ.

ඒත් කතාව අහන් ඉද්දි මට හිතුනෙ මෙහෙම. ජීවිතේ හැමදේම තියෙන සමහරුත් සමාජය විසයි කියල තේරුම් නොගෙන අමාරුවෙ වැටෙන්න යද්දි, ජීවිතේ ගොඩක් දේවල් නොලැබුණ මේ වගේ අයත් ඒ දේවල් හොයන්න ගිහින් අමාරුවෙ වැටෙද්දි, ඔය අතරමැද ඉන්න මං වගේ අය තමා වාසනාවන්තම..... ඇති දේකුත් නෑ, නැති දේකුත් නෑ. ලොකු දුකකුත් නෑ, ලොකු බලාපොරොත්තුත් නෑ.