නොගැළපීම

මෙසේ වේනම් කෙසේ වේවිද...
වෙහෙස නොහදා යන්න නොහැකිද...
සිතූ සිතටත් අගුළු ලා අද...
මලසුනකි නුඹ, පහන මා හද...

සැඩ හිරුට වුව
පෙති මිලින වන
මලක් කුමටද
නැතත් කම් නැත

දවසක් ලැබේවි....
කෙනෙකුත් ඉඳීවි....
නමුදු, මිහිරාවි....
නුඹ නම් නොවේවි....

විදුලි පංකා පෙති තුනක් යට..
ගණන් කරනා පළමු දවසට..
නොයන් කිසි දින අන්ධ විලසට..
සොඳුරු දිවියකි හිමි නුඹට හෙට..

අවාසනාව

මේ එකෝමත් එක කාලෙක, මීට අවුරුදු දෙකකට විතර කලින් මට හම්බ වෙච්ච කෙල්ලෙකුගෙ කතාවක්. කෙල්ල අනූපහේ. ගෙවල් සීතල කඳුකරේ. මෙයා ඉපදුන ගමන් අම්මා තාත්තත් එක්ක තරහවෙලා අම්මගෙ අම්මලැයි දිහා ගිහින්. මෙයාව බලාගෙන තියෙන්නෙ අනිත් ආච්චිලු. ඒ පිටිකිරි දීලලු. එයාට මව්කිරි දුන්නෙ නැති තරහට එයා අදටත් කියන්නෙ කවදාවත් අම්මට සලකන්නෙ නැහැ කියලා. මෙයාව ආච්චි ගාවට ගත්තට පස්සෙ අම්මා ආයිත් තාත්තා ගාවට ඇවිත්. ඒත් කෙල්ලව අරගෙන නැහැ. හේතුව ඉතිං දෙයියො තමා දන්නෙ. කෙල්ල O/L කරන කොට ආච්චි අසනීප වෙලා. එතකොට හැමෝම කියන්න ගත්තලු මේකිට උගන්නන්න ගිහින් තමා මෙහෙම උනේ කියලා. කෙල්ලට ඒකට මාර අවුල්. කොහොම හරි O/L ඉවර වෙලා, A/L කරන්න මෙයා පට්ට ආසාවෙන් ලු හිටියෙ. කොහොමහරි එයාගෙ අනාගතේ හදාගන්න එක තමා එයාගෙ බලාපොරොත්තුව වෙලා තියෙන්නෙ. ඒත් තාත්තා කිව්වලු A/L කරන්න එපා කියලා. ආච්චිත් ලෙඩගානෙ නිසා කෙල්ල අසරණයි. ඊට පස්සෙ කෙල්ලව කොළඹ වත්තක ඉන්න තාත්තගෙ අක්කගෙ ගෙදර නවත්තලා.

එහෙ ඉඳන් කෙල්ල ඒ ළඟ වැඩපළක වැඩට ගියා. ඒ කාලෙදි තමා අපි හම්බවුණෙත්, ඒ වගේම එයා මට ඔය කතාව කිව්වෙත්. එයා ඉපදුනාට පස්සෙ තව නංගි කෙනෙකුයි මල්ලිලා දෙන්නෙකුයි හම්බුනාලු. එයාල කිසිම අවුලක් නැතුව අම්මා ගාවලු හිටියෙ. ළඟදි අම්මා රට ගිහින්. දැං නංගි O/L ඉවරයිලු. තාත්තා දැන් කියනවලු පවුලෙ එකෙක් හරි ඉගෙනගන්න ඕන කියලා. ඒ නිසා බලෙන්ම නංගිට A/L කරවනවලු. මෙයා කියන්නෙ, නංගි ඉගෙන ගන්න ආසාවක් නැති චරිතයක් කියලා. එයාට බලෙන්ලු උගන්නන්නෙ. මෙයා අඬ අඬ අහන්නෙ ඇයි එයාට ඉගෙන ගන්න නොදී නංගිට බලෙන් උගන්නන්නෙ කියලා. ළඟදි ඉඳන් තාත්තා මෙයාට ගෙදර එන්න කියනවලු. නැන්දට කියලා තියෙනවලු ආපහු කෙල්ලව එවන්නෙ නැහැ කියලා. කෙල්ල කියන විදියට දැං එයාව අනිත් තුන්දෙනාගෙ වැඩකාරකමට ගන්නලු එන්න කියන්නෙ.

මට කරන්න දෙයක් තිබ්බෙ නෑ, අහන් ඉන්න එක ඇරෙන්න. මං මොනා කරන්නද? ඒක එයාගෙ අවාසනාවට වුණ දෙයක්. එයාගෙ අනාගතය විනාශ කළේ සමාජය (එයා හෙව්වෙ ගෙදරින් නොලැබුණ ආදරේ). ඒකට ඉතින් කරන්න දෙයක් නෑ.

ඒත් කතාව අහන් ඉද්දි මට හිතුනෙ මෙහෙම. ජීවිතේ හැමදේම තියෙන සමහරුත් සමාජය විසයි කියල තේරුම් නොගෙන අමාරුවෙ වැටෙන්න යද්දි, ජීවිතේ ගොඩක් දේවල් නොලැබුණ මේ වගේ අයත් ඒ දේවල් හොයන්න ගිහින් අමාරුවෙ වැටෙද්දි, ඔය අතරමැද ඉන්න මං වගේ අය තමා වාසනාවන්තම..... ඇති දේකුත් නෑ, නැති දේකුත් නෑ. ලොකු දුකකුත් නෑ, ලොකු බලාපොරොත්තුත් නෑ.

චරිත ගොඩක්

ගෙදරදි කියන්නෙ රංග. මොන්ටිසෝරියෙදි කිව්වෙ මධුරංග. තුන වසරෙදි චන්න ඇමති. පහ වසරෙදි ලපයා. වෑන් ඇන්ටි කතා කළේ මහබාගෙ කියල. හතේදි හෝමෝ ඉරෙක්ටස්. අටේදි කපුටා. අල්ලපු ගමේ උන්ට ප්‍රොපා. උසස්පෙළ කරද්දි පිස්සා. එයාට චාන. තව සමහරුන්ට සිංහල චානක.

ඒත් මට හැමදාමත්..... "මම".

පොරොන්දුව

ආදරණීය ඔයා වෙත....

කොහොමද සැප සනීප? මං නං වෙනද වගේම තමා. මතක් වෙනව හැම වෙලේම ඔයාව. ගිය මාසෙ හත් වෙනිදට, මං ඔයාව අන්තිමට දැකල අවුරුද්දක්! ඒ අන්තිමට දැක්කෙත් අවුරුද්දකට විතර පස්සෙනෙ. ආයිත් දකින්න ආසයි. ඒත් නොදැක ඉන්න තරමට හොඳා. එදා අන්තිම දවසෙ ඔයා කියපු ප්‍රශ්නෙ විසඳගත්තද? උපන්දිනේට මැසේජ් එකක් දැම්මට ඒක ගැන අහන්න බැරිවුණානෙ.

ඔයාට තාමත් කව්රුවත් හම්බවුණේ නැද්ද? තාම බැන්ඳෙ නෑ කියල නම් විශ්වාසයි. මට නොකිය බඳින්නෑ කියල මං දන්නවනෙ. බඳින දවසට කියන්න. මං එන්නෙ නම් නෑ. ඔයා ඒක දන්නවනෙ. හැබැයි ප්‍රාර්ථනා කරන්නම් හැමදාටම සන්තෝසෙන් ඉන්න.

මමත් තාම බැන්ඳෙ නෑ. මතකයි එදත් ඔයා තුන් හතර පාරක්ම මගෙන් ඇහුවා, ඇයි තාම බැන්ඳෙ නැත්තෙ කියල. ඔයාට තේරෙන්නෙ නැති වුනාට, මං තාම ඉගෙන ගන්නවා. ඉස්සර ඔයා ඉස්කෝලෙ ගියා වගේ මං තාමත් යනවා. ඉගෙනගෙන රස්සාවක් කරන දවසක ඒ ගැන හිතල බලන්න ඕන. ඔයා ඉල්ලපු විදියට, මං බඳින දවසට අනිවා කියන්නම්.

කොහොමද, දැන් තට්ටු ගෙදරට පුරුදුද? එදා කිව්ව වගේ තාමත් වත්තෙ අය නැතුව පාළුද? අම්මයි, තාත්තයි සනීපෙන්ද? මං එයාලව මතක් කළා කියල කියන්න. තාමත් වෙලාවකට හිතෙනවා මේ ඔක්කොම අතෑරල ඔයාව ළඟට ගන්න. ඒත් මමයි ඔයයි විතරක් නෙමේ තව ගොඩක් දෙනෙක් දුක්විඳීවි අන්තිමට.

මොනාවුනත් අර පොරොන්දුව තාමත් එහෙම්මමයි. දවසක එන්නම් ඔයාව බලන්න. එදාට දුවෙක් හදල තියන්න, අම්මවයි ඔයාවයි දුවවයි එකට තියල, ඔය ලස්සන එන්නෙ ජාන වලින්ද බලන්න.

මීට,
චාන.

සල්ලාලයා

මං ආසයි
තොලක් උරන්න...
ලෙළෙන උකුළ දෙස
හොරැහින් බලන්න...

පිම්බුණු ළය මඬල
රහසින් විඳින්න...
නිරුවත් දෙකකුල් මැද
සිහින දකින්න...

කම් නැත නගින්නැති
සත්පුරුෂ මිනිසුනේ
මට
සල්ලාලයයි කියන්න....

- උපුටාගෙන කපාකොටා දමන ලද්දකි-

ජීවිත මාෆියාව

ජීවිතය මාෆියා ගේමකි. අපි එහි රඟන මාෆියෝ වෙමු. මෙහෙයවන්නාත්, තමාත් හැර අන් කිසිවෙකුත් විශ්වාස කළ නොහැක.
-ශ්‍රේෂ්ඨ කවි චානා-

තත්සම සංස්කෘතිය

දහඩියෙන් නැහැවීත්
මේස් දා සපත්තුද
කකුල් දෙකටම කලිසම්ද
අත්දිගට කමිසද ඇඳ
පෙන්නමි වහල්බව
වෙනස් විය නොහැක මට

කොන්ක්‍රීට් වනාන්තරය

කොටි ඉන්නෙ කොයිවෙලෙත් බඩගින්නෙ. ගෝනෙක්, මුවෙක් දැක්කොත් ඉවරයි. ඒත් සිංහයො ඉන්නෙ බඩ පුරවගෙන. මුව රංචුවක් ළඟින් ගියත් සමහර වෙලාවට ගණන් ගන්නෙ නෑ. නරි තමා මරු. ඉඳල හිටල හාවෙක් දෙන්නෙක් අල්ලනවනං තමා. ඒත් සිංහයන්ගෙන්, කොටින්ගෙන් ඉතුරුවෙන කටු ටික කාලා ආතල් එකේ ඉන්න හොඳට දන්නවා උන්. ඔය ඔක්කොටම හපන් කිඹුල්ලු. කොච්චර ලොකු සතෙක් උනත් වතුරට බැස්සොත් ඉවරයි. ආයෙ ගොඩ යාමක් නෑ.
අන්තිමට මේ හැමදේකින්ම මැරෙන්නෙ අහිංසක මුවොයි, ගෝන්නුයි, සීබ්‍රලයි.
කොහොමහරි අලි තමා හොඳම. කොච්චර ලොකුවුණත් කාටවත් කරදරයක් නෑ. කව්රුත් කරදර කරන්නෙත් නෑ.

මේ මොහොත

එක එක දේවල් කල්පනා කර කර ඉන්නකොට එකපාරටම හිතට එන දෙයක් "මේ මොහොත" කියන්නෙ. විස්තර කරන්න බැරි, අමුතුම හැඟීමක් හිතට දෙන අදහසක් ඒක.

ඒ වෙලාවට පොඩ්ඩක් නැවතිලා හිතන්න ඕන දෙයක් තමා "ජීවිතය" සහ "මේ මොහොත". මං ඉබේ ජීවත්වෙන එක නවත්තලා "මේ මොහොතක්" ගැන හිතන්න පටන් ගත්තු මේ මොහොත. ගොඩාක් "මේ මොහොතවල්" පහු කරගෙන ඇවිත් දැන් ඉන්න මේ මොහොත ගැන හිතන මේ මොහොත. තව ඉස්සරහට වෙන්න තියෙන, අවිනිශ්චිත සිදුවීම් ගොඩාක් ගැන කිසිම අවබෝධයක් නැතුව, "මේ මොහොත" ගැන විතරක් හිතන මේ මොහොත. අවුරුදු දස දහස් ගණනකින් සිදු නොවිච්ච විදියට ලෝකෙ දියුණුවෙවී තියෙන කාලෙකම ජීවත්වෙන්න සිද්ධවෙච්ච මං, දැන් ජීවත් වෙන "මේ මොහොත".

ඔය ගැන හිතනකොට මුලින්ම මතක් වෙන දෙයක් තමා මීට කලින් මේ මොහොත ගැන හිතපු මොහොතවල්. අන්තිම සැරේ, මීට අවුරුදු දෙක තුනකට කලින්. එවෙලෙත් එක පාරටම හිතුනෙ එවෙලෙ හිටපු ඒ මොහොත ගැන. ඒ ගැන කල්පනා කළා මතකයි ටිකක් වෙලා. ඊට පස්සෙ එකපාරටම මෙන්න මං ආයිත් "මේ මොහොත"ක. බලනකොට අවුරුදු දෙක තුනක්ම ගෙවිල ගිහින්. ඒ අතර මැද කාලෙදි මතක, අත්දැකීම්, සිදුවීම්, අවස්ථා සෑහෙන්න. ඒත් "මේ මොහොතවල්" එකක්වත් නෑ.

එතකොට මට මතක්වෙනවා මෙහෙම දෙයක්. එදා හිතුණා මෙහෙම. තව අවුරුදු ගාණකින් මං වෙනස් වෙලා, ඉස්කෝලෙ ඉවර කරලා, රස්සාවක් කරාවි. ඒ කරන ගමන් මේ මොහොත ගැන හිතන මොහොතක් ඒවි. එදාට මොනා හිතේවිද? ඔන්න එක පාරටම මං දැන් ඒ මොහොතෙ. අවුරුදු ගාණක් අනාගතයේ. එදා හිටපු කෙනා අද සම්පූර්ණයෙන් වෙනස් කෙනෙක්.

දැනුත් මට හිතෙනවා මෙහෙම. දවසක මං වෙනස් වෙලා "මේ මේ විදියට" ජීවත් වේවි. එහෙම වෙන්න තව අවුරුදු ගාණකුත් ගතවේවි. මේ වගේම දවසක ආයිත් මේ වගේම ඒ මොහොත ගැන හිතන මොහොතකුත් ඒවි. හැබැයි අවුලක් නෑ, මට අවුරුදු ගාණක් බලන් ඉන්න නං වෙන්නෙ නෑ. මොකද මේ මොහොතෙන් මං කෙලින්ම යන්නෙ එදාට ඒ මොහොතට නිසා.

විශ්වාසය

සාමාන්‍යයෙන් විභාගවල ලකුණු දෙන්නෙ බිංදුවෙන් පටන් අරන් හැම හරි උත්තරේකටම ටික ටික ලකුණු එකතු වෙන විදියට. කොහොමහරි උපරිම ලකුණු 100%යි. හැබැයි අපි අපිට ජීවිතේ පුරාම හම්බවෙන මිනිස්සුන්ට ලකුණු දෙන්නෙ අනිත් පැත්තට. කෙනෙක්ව පළවෙනි පාරට හම්බවුණාම අපි කරන්නෙ මුලින්ම ලකුණු 100%ක් දීලා ඊට පස්සෙ දකින හැම වැරැද්දකටම ලකුණු ටික ටික අඩුකරන එක. පාස් මට්ටම 50% විතර. ඉතිං සමහරු පාස්, සමහරු ෆේල්. හැබැයි කලාතුරකින් කෙනෙක් තමා 95%ට වැඩියෙන් තියාගෙන A+ එකක් ගන්නෙ.